f-cape.org

Lemos hoxe o seguinte artigo de José Torregrosa (escritor e director de RAZON SOCIALISTA – Asociación Fuco Buxán) que publica El Diario de Ferrol -venres 20 de marzo 2009- e que adica a Carmelo Teixeiro

Un movemento sísmico de intensidade 2,6 na escala Ritcher, con epicentro a 16 Km de profundidade en terras mugardesas, segundo o Instituto Xeográfico, é recollido, con grandes titulares, pola prensa. Ata se recorda que, en abril 2006, un terremoto de magnitude 5, afectou a Ferrol e á súa área de influencia.

Curiosamente, na maioría destas informacións, fronte aos meros (e preocupantes) datos estatísticos ou o folclore dos sustos, tan xustificados, da cidadanía, botábase de menos unha referencia á relación destes fenómenos coa situación de alteración sistemática no equilibrio ecolóxico da nosa ría, onde se achan presentes tres industrias, dun total de dez, as máis perigosas a nivel galego, que poden verse afectadas, provocando unha desastrosa reacción en cadea ou efecto dominou, sen escapatoria posible.

Unha vez máis, os “muros de silencio”, dos que falaba o recordado Xeneral Gabeiras, presidente de honra do Comité Cidadán de Emerxencia, volveron levantarse entre a anécdota e a información de fondo que esixe non só veracidade senón perspectiva dunha situación recollida con minuciosidade e criterio obxectivo no magnífico artigo de Rafael Pillado “Ría de Ferrol:no ollo do furacán”, publicado recentemente neste xornal.

A todos os argumentos alí expostos, que nunca foron desmentidos, quizais sexa necesario engadir unhas consideracións sobre o que pode estar ocorrendo ante os nosos ollos e que debe importarnos porque, con “plans de emerxencia” ou sen eles, o que nos estamos xogando todos é vida e facenda, é dicir: futuro. Poida que non advirtamos, a estas alturas, a destrución programada da nosa riqueza marisqueira, pan de tantas familias; poida que non valoremos o que significa durmir cunha “bomba”, varias bombas, dentro da ría, sexan ou non un obxectivo terrorista (véxase o artigo de gaceta.es, reproducido na web do Comité Cidadán); quizais tamén perdamos a conta do número de gaseros que se aventuraron a cruzar a boca da ría, poñéndonos a todos en perigo e que esta mesma semana alcanzan xa o número 42. Pero, seguramente chegue o momento de considerar os avisos que desde a Nai Terra estamos recibindo no sentido de que deberiamos andarnos con ollo, pois estamos planeando alterar profundamente, a base de dragados, unha zona de influencia sísmica considerable. A cambio de que? De solucionar un problema enerxético que nunca existiu? Desa tan prometida e nunca chegada choiva de postos de traballo? Da repartición de riquezas, urbi et orbi, na zona? Ou se trata dunha capítulo máis de favorecer os negocios do amigo, non importa o risco certo que poidan correr as poboacións?

Un dos lemas máis coreados en Santiago durante unha recente e masiva concentración foi Goberne quen goberne, Galiza non se vende!. Ademais do seu moi triste valor profético (fosen outros os resultados electorais se o Goberno Galego non estivese, durante o seu mandato, mantendo abertos, nos catro puntos cardinais de Galicia, conflitos como o da planta de gas de Mugardos, a Cidade da Cultura, a destrución sistemática da paisaxe e un longo etc. que lanzou a miles de galegos á rúa a gritar de novo Nunca máis?). Quizais, e agora máis que nunca, o PSG-PSOE e o BNG deben reflexionar sobre o número de votos que puido restarlle non baixarse dun tren cuxo condutor era ese eterno Sr. Fraga, cos seus acordos secretos e a sua megalomanía.

En canto ao PP, en cuxas filas non todos están de acordo coa planta, manifésteno ou non en voz alta, boa ocasión sería de demostrar, se son capaces, ese talante moderno que prometen, o que lles permitiría librarse do seu ronsel cavernario…

Cada cal debe darse a súa resposta. O importante é que a loita continúa e imos esixir, a continuar esixindo como vimos facendo desde hai case unha década, que se acabe con esa irracionalidade que é a planta de gas de Reganosa.

A terra xa falou e está claro que non se anda con bromas. Se ela treme, non deberíamos nós empezar a asustarnos e a tomar medidas?

Lemos hoxe dia 11 de Febreiro o seguinte artigo de Rafael Pillado (membro do CCE) e que publica Diario de Ferrol

O Conselleiro de Medio Ambiente, no seu paso por Ferrol o 27 de Xaneiro, anunciou o seu compromiso coa Ría declarándoa “zona sensible”. Sinalando ademáis, que a “bocana da Ría é moi estreita e os riscos da deteriorización das augas son maiores”. Engadía que a partires do ano 2009 poñerá en marcha “un plan de controis de verquidos, inspección e análise da ría, que pretende diagnosticar os pequenos verquidos que poderían escaparse ós controles de maior envergadura”.

En outras circunstancias, poderiamos considerar esas declaracións como un paso positivo. Sen embargo, e paralelamente a esas declaracións, dous días despois, o 29 o Diario Oficial de Galicia recollía o anuncio de Reganosa para licitar a ampliación de capacidade de regasificación, multiplicando por dous e medio a actual capacidade.

Tal decisión supón varios e graves problemas:

1°.- Si a situación actual é de degradación, na que se utilizan 300.000 toneladas diarias de auga da ría para quentar o gas, e que volve ó mar moito máis fría, esterilizada e contaminada de cloro, con esa ampliación, pasaría a 600.000 toneladas por día.

2°.- O número de gaseiros que entrarían na ría, pasarían dos actuales 36 ó ano, a máis de 100, o que multiplicaría os riscos para toda a poboación. E ninguén sabe que licencia e que tramitación medioambiental se fixo para que se autorice esa ampliación, nin tampouco se sabe cal foi a postura dos conselleiros de Medio Ambiente e Pesca nesa decisión.

3.- Por outra banda, en clara contradición coas declaracións feitas, esa Consellería otorgou a Forestal do Atlántico a Autorización Ambiental Integrada, rexeitando as alegacións de varias asociacións que mostraban os datos fraudulentos aportados pola empresa. De tal xeito que se autorizou verter á ría 351.475 toneladas diarias de augas residuais. E vexamos ademáis que, o proxecto de depuración da banda sur da ría, que recorre dende Fene a Ares, deixa á marxe os verquidos de Forestal e Reganosa, que van sin depurar ó mar.

E aínda máis, o presidente da Xunta, Sr. Touriño, o día 30 de Xaneiro anunciou que “Antes do remate da próxima lexislatura, nos anos 2011-2012, estarán saneadas as rías na súa totalidade”.

Nas circunstancias actuais, tanto o anunciado polo conselleiro como polo presidente é imposible na ría de Ferrol. Ou descoñecen a realidade, ou simplemente a ocultan. En calquera dos casos, é grave.

A única forma de cumprir eses compromisos é sacando a planta de gas de Reganosa do interior da nosa ría. Si, nos gustaría que iso se fixera pola decisión dos dirixentes políticos galegos antes de que os tribunais e a presión cidadá o consigan.

O conselleiro terá que explicar esa contradición. E tamén ¿por que esa excepción con Ferrol? ¿En beneficio de quen?

Incluso, o anuncio da creación de emprego no marisqueo galego, choca frontalmente coas tendencias na nosa comarca.

Non nos cansaremos de repetir que, un sistema baseado na destrución do medio, como estamos a vivir, non ten futuro e se encamiña a un grande fracaso.

Por último, quixeramos saber onde quedou o argumento de que Reganosa é unha empresa estratéxica para Galicia. Porque é previsible que as decisións de Reganosa queden nas mans dunha empresa catalá ou aínda máis probable, dunha empresa italiana.

Ver para crer.

Recogemos el artículo de LA GACETA de los NEGOCIOS de fecha 9 de febrero de 2009

Un informe subraya la amenaza de atentados yihadistas contra instalaciones críticas nacionales. Los planes pasarían por detonar buques-tanque, asaltar refinerías o atentar contra oleoductos.

por: José María Olmo

La Fundación Athena Intelligence acaba de publicar un informe sobre los riesgos que afronta el sector energético español desde la perspectiva del terrorismo yihadista. Las instalaciones energéticas están consideradas objetivo prioritario de Al Qaeda y en 2007 fueron incluidas por el Gobierno en el Plan Nacional de Protección de Infraestructuras Críticas para reforzar sus medidas de seguridad.

Partiendo de las peculiaridades de España —en 2007, el 99% del petróleo y gas que consumió la economía nacional procedió del extranjero, en su mayoría, de países inestables—, el estudio subraya la ubicación estratégica de la Península Ibérica en la ruta internacional de la energía. Por el Estrecho de Gibraltar pasa el Gas Natural Licuado (GNL) del Mediterráneo Sur y Oriente Medio con destino a Estados Unidos. Además, España es el primer país de Europa en capacidad de descarga y regasificación de GNL y recibe el 45% de todo el que entra en la UE.

El informe, realizado por Fernando M. Mañas, miembro de las Fuerzas de Seguridad del Estado experto en la materia, considera que la escasa densidad de la red de oleoductos españoles hace especialmente vulnerable la distribución del petróleo. La línea logística es una Y que conecta Bilbao-Gerona-Cádiz. El ataque requiriría un diseño meticuloso, labores de inteligencia e incluso infiltrados en las instalaciones, pero pondría el sistema contra las cuerdas.

Nuevos riesgos

Otra amenaza es el asalto y la toma de refinerías y regasificadoras, practicada por Al Qaeda y el terrorismo internacional en otros escenarios. Supone un riesgo aún mayor porque no hay antecedentes en España y la dificultad para evitar estos ataques es máxima. “Si además pensamos en determinadas instalaciones cuya situación las convierte en sí mismas en problemáticas, como por ejemplo la refinería de Tenerife que se encuentra en pleno centro urbano, las consecuencias de un ataque-toma-destrucción son difícilmente imaginables”, sostiene el autor del documento.

La última variante analizada es la utilización de un buque-tanque como arma de destrucción masiva. El sistema copia el método del 11-S, donde los terroristas convirtieron aviones comerciales cargados de combustible en armamento pesado. La toma de un buque con gas licuado y su detonación en puerto es una de las 10 mayores preocupaciones del departamento de Seguridad Nacional de Estados Unidos.

Mañas explica que “la explosión termobárica que produciría la enorme cantidad de gas puede ocasionar tanta destrucción como una pequeña bomba atómica”. El daño sería mayor en casos como el de la regasificadora de Mugardos (La Coruña), que está pegada al núcleo urbano. En 2002, fueron detenidos en Marruecos tres sauditas miembros de Al Qaeda acusados de planear atentados contra buques en el Estrecho de Gibraltar, y el mismo temor se extendió en aguas de Canarias un año después.

El análisis se detiene también en el riesgo de atentados contra intereses energéticos españoles en el exterior, por ejemplo Argelia, donde la presencia de compañías españolas es elevada. De Argelia procede el 34,5% del gas que se importa. Mañas propone incrementar aún más la diversificación de los proveedores para reducir la vulnerabilidad del abastecimiento energético.

LEER El artículo en http://www.gaceta.es/04-02-2009+fragilidad_terrorista_sistema_energetico_espanol,noticia_1img,1,1,46377